METODY PRACY

W mojej pracy priorytetowo traktuję zweryfikowanie podłoża trudności dzieci, dlatego z reguły rozpoczynam od oceny funkcji neuromotorycznych. Terapia NeuroTaktylna inicjuje zwykle terapeutyczną interwencję, a następnie kontynuuję pracę poprzez integrację odruchów dynamicznych i posturalnych wg programu MNRI® dr Svetlany Masgutovej, które stanowią niezbędną bazę dla poprawy funkcjonowania dzieci. Dodatkowo, wykorzystuję ćwiczenia z zakresu Integracji Bilateralnej, co  wspomaga koordynację ruchową i przetwarzanie sensoryczne. Taka sekwencja działań zdecydowanie zwiększa potencjał dzieci, poprawia funkcje poznawcze oraz umożliwia maksymalizację efektów terapii pedagogicznej.

Dobór metod pedagogicznych zależy od indywidualnych możliwości dzieci oraz od tego, jakie umiejętności zaplanowaliśmy kształcić w danej chwili. Zatem najlepszymi metodami są te, które aktywizują i motywują dziecko oraz umożliwiają praktyczne zastosowanie zdobytej wiedzy.

slider4.jpg

Wykorzystuję m.in. poniższe metody terapii:

Program MNRI® (Masgutova Neurosensorimotor Reflex Integration)

MNRI® (Masgutova Neurosensorimotor Reflex Integration) to
zaawansowany program terapeutyczny opracowany przez dr Svetlanę
Masgutovą, terapeutkę i pedagog z bogatym doświadczeniem. Program ten
opiera się na integracji odruchów neurosensomotorycznych, kluczowych dla
prawidłowego rozwoju neurologicznego, motorycznego i poznawczego.

Metoda MNRI® wykorzystuje różnorodne techniki terapeutyczne. Stanowi
znaczące wsparcie w kreowaniu nowych możliwości rozwoju zarówno dla
dzieci, jak i dorosłych. Stosowane techniki są naturalne i bezpieczne,
co sprawia, że mogą być łatwo przyswajane przez rodziców dzieci z
deficytami rozwojowymi, dorosłych oraz profesjonalistów zajmujących się
terapią na co dzień. Dodatkowo, stanowią one doskonałe uzupełnienie
innych form terapii.

Program MNRI® zyskał uznanie wśród terapeutów na całym świecie,
którzy stosują tę metodę, aby wspierać rozwój i rehabilitację swoich
pacjentów z różnymi zaburzeniami rozwojowymi i neurologicznymi.

Bilateralna Integracja

Metoda bilateralnej integracji (BI) to terapeutyczne podejście stosowane głównie u dzieci i dorosłych z trudnościami w koordynacji ruchowej, równowadze, percepcji oraz integracji sensorycznej. Opiera się na ćwiczeniach angażujących obie strony ciała, które poprawiają koordynację i integrację sensoryczno-motoryczną. Ćwiczenia są stopniowane pod względem trudności i regularnie wykonywane, aby wspierać rozwój motoryczny i poznawczy.

Metodę stosuje się w terapii dzieci z zaburzeniami rozwojowymi (np. autyzm, ADHD, dysleksja). Dzięki niej następuje poprawa umiejętności szkolnych (pisanie, czytanie, koncentracja). Metoda znajduje również zastosowanie w rehabilitacji po urazach neurologicznych osób w każdym wieku.

Metoda BI dąży do harmonijnego współdziałania obu półkul mózgowych, co przekłada się na lepsze funkcjonowanie w codziennych czynnościach.

Bilateralna Integracja

Metoda Dobrego Startu

Autorką tej metody jest psycholog kliniczny, profesor dr hab. Marta Bogdanowicz. To metoda wzrokowo-słuchowo-motoryczna, w której odgrywają rolę trzy elementy: element wzroku (wzory graficzne), słuchu (piosenka) i motoryki (odtwarzanie wzorów). Jej głównym celem jest wspieranie rozwoju psychomotorycznego dziecka, wykorzystując do tego zabawę i symbole graficzne aktywizujące zmysły. Daje to możliwość szybkiego rozwoju funkcji mających ogromne znaczenie dla nauki czytania i pisania, czyli funkcje ruchowe, słuchowo-językowe czy wzrokowo-przestrzenne. Inne cele to kształtowanie lateralizacji, świadomości schematu ciała (jego części oraz lewej i prawej strony) i przestrzeni. MDS reprezentuje zatem polisensoryczne, aktywne podejście do pracy z dziećmi. Przeznaczona jest dla dzieci od 2 do 10 lat. Ma zastosowanie w profilaktyce niepowodzeń szkolnych, diagnozowaniu ich przyczyn, korekcji zaburzeń i w edukacji. Dotyczy to zarówno dzieci o prawidłowym rozwoju, jak i dzieci z różnymi rodzajami niepełnosprawności.

Metoda Knillów

To metoda terapii pedagogicznej opracowana przez Mariannę Knill i Christopera Knilla. Jest ona drogą do nawiązywania porozumienia z osobami, które wydają się być niezdolne do kontaktu lub niezainteresowane ludźmi. Pierwszym kanałem porozumienia może być dotyk.
Proponowane programy stanowią ramy, dzięki którym rozwija się kontakt społeczny, ruch i zabawa. Mogą one również stanowić bazę wyjściową dla rozwoju rozumienia i używania języka.
Celem nadrzędnym zajęć jest rozwijanie świadomości i wrażliwości dzieci na wzajemne kontakty, sygnały i reakcje. W metodzie Knillów ważnym elementem jest ruch. Wykonywanym czynnościom przez cały czas trwania zajęć towarzyszy muzyka, specjalnie skomponowana dla potrzeb tej metody. Muzyka zwiększa i stymuluje uwagę dziecka, kieruje nią i motywuje do określonej aktywności. Dziecko słysząc ją domyśla się , co może się teraz zdarzyć i jakie ruchy należy w danym momencie wykonać. Metoda Knilów stosowana jest też jako metoda wspomagająca terapię dla osób ze spektrum autyzmu. Zajęcia pomagają dziecku nabywać:
poczucia bezpieczeństwa, świadomości własnego ciała, wrażliwości na wzajemnie wysyłane sygnały, nawiązywać kontakt i komunikować się, podejmować aktywność

Metoda Ruchu Rozwijającego W. Sherborn

To jedna z metod wspomagających terapię dzieci z zaburzeniami rozwoju. Podstawą metody jest ruch i kontakt z dorosłym. Podczas zajęć dzieci wykonują ćwiczenia ruchowe. Dzięki tej metodzie dziecko poznaje swoje ciało, uczy się orientacji w przestrzeni, koordynacji ruchów. Ćwicząc z drugim człowiekiem uczy się współpracy, nawiązywania kontaktu, dzielenia radości z innymi (umiejętności społeczne). Dodatkowo dziecko nabiera zaufania do siebie i do opiekuna, buduje poczucie sprawstwa (umiem to zrobić) i poczucie własnej wartości (jestem ważny/ważna).

Pedagogika Zabawy

Zabawa oznacza przyjemność, śmiech, radość. Zadania i gry w formie zabawy sprawiają, że nauka kojarzy się dziecku z czymś przyjemnym. Zabawa jest podłożem, na którym prowadzone są różne działania oparte na ruchu, geście, śpiewie, tańcu, ekspresji werbalnej, plastycznej i konstrukcyjnej. Zabawa jako metoda aktywizująca, daje radość, wiedzę, umiejętności, możliwość wyrażania emocji, spontaniczność komunikowania się na różnych poziomach oraz możliwość współdziałania.

Relaksacja (Mindfulness)

Techniki relaksacji mindfulness czyli uważność. Ideą tej metody jest poświęcenie pełnej uwagi jednemu fragmentowi rzeczywistości. Podczas swojej pracy stosuję techniki uważności – „Uważność i spokój żabki”. To narzędzie jest znakomicie dostosowane do potrzeb dzieci. Opiera się na ćwiczeniach oddechowych, które pomagają się stopniowo skupić na tu i teraz i nabrać dystansu w stosunku do odczuwanego niepokoju i krążących w głowie zmartwień. Dzięki tej metodzie dzieci mogą nauczyć się spokoju i świadomego reagowania. Znacznie poprawia się ich zdolność koncentracji i poziom wzajemnej życzliwości.

Elementy Metody M. Montessori

Maria Montessori była prekursorką nowoczesnej pedagogiki „przenikniętej duchem miłości, humanitaryzmu i tolerancji”, w której najważniejsze miejsce zajmuje dziecko. Opiera się na tym, co interesuje dziecko. Pozwala na zorganizowanie przejścia od zabaw dziecięcych do elementów pracy. Wg pedagogiki M. Montesorii w wychowaniu należy uwzględniać naturalne prawa rozwoju, podążać za dzieckiem. Pod kierownictwem specjalnie przygotowanego nauczyciela całościowy program nauczania pozwala dziecku doświadczyć radości uczenia się, czerpać przyjemność z procesu nabywania wiedzy i zapewnia rozwój poczucia jego własnej wartości.

Plastyka sensoryczna

To metoda skierowana dla dzieci w każdym wieku. Na zajęciach dziecko angażuje wszystkie zmysły: wzrok, dotyk, słuch, węch i smak. Do zabaw sensorycznych, używa się m.in.: folii malarskiej do ochrony podłogi, misek, foremek, wałków, lejków, maki ziemniaczanej, pszennej i kukurydzianej, kaszy, nasion, makaronów, olejów, wody, barwników spożywczych, przypraw, aromatów. Plastyka sensoryczna ma wiele zalet, wpływa pozytywnie na usprawnianie ruchowe, wspomaganie budowania świadomości ciała i przestrzeni, stymulację rozwoju zmysłów, ułatwianie rozwoju mowy, uwalnia ekspresję twórczą, uczy współdziałania w dążeniu do wspólnego celu czy też wzmacnia wiarę we własne możliwości i umiejętności.

Metoda Ortograffiti

Program Edukacyjno- Terapeutyczny „Ortograffiti z Bratkiem” przeznaczony jest dla uczniów klas I-III ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się, dla uczniów z ryzyka dysleksji, dla uczniów nadpobudliwych, z obniżoną koncentracją uwagi oraz dla uczniów z problemami wychowawczymi. Celem tej metody jest wspomaganie rozwoju emocjonalnego, wypracowanie motywacji do nauki, stymulowanie ogólnego rozwoju ucznia, usprawnianie funkcji ważnych w procesie uczenia się czytania i pisania: wzrokowo-przestrzennych, słuchowo-językowych i motorycznych, poprawa umiejętności czytania i pisania, podniesienie kompetencji społecznych, uzupełnienie wiadomości i umiejętności a także wzmacnianie mocnych stron dziecka.

Symultaniczno- Sekwencyjna Nauka Czytania

To metoda czytania sylabami i jeden z elementów terapeutycznych Metody Krakowskiej opracowana przez prof. Jagodę Cieszyńską. Jest elementem terapii neurobiologicznej, która stymuluje wszystkie funkcje poznawcze u dziecka. Wykorzystuje zarówno mechanizmy symultaniczne, czyli globalne, całościowe, którymi zajmuje się prawa półkula, jak i sekwencyjne, linearne, za które odpowiada półkula lewa. Etapy nauki czytania tą metodą naśladują kroki rozwoju mowy dziecka: od samogłosek, przez sylaby do pełnych wyrazów i zdań. Każdy z nich odbywa się wg sekwencji: powtarzanie (po rodzicu) – rozumienie (dorosły pokazuje dziecku odczytywane głoski) – nazywanie (dziecko samo je odczytuje). Symultaniczno-Sekwencyjna Nauka Czytania została opracowana tak, by każde dziecko, którego poziom intelektualny mieści się w granicach normy lub z nieznacznym obniżeniem sprawności intelektualnej, mogło nauczyć się czytać.

Komunikacja Alternatywna i Wspomagająca AAC

AAC najczęściej stosowana jest w przypadku osób z porażeniem mózgowym, autyzmem czy niepełnosprawnością intelektualną. Obejmuje wszelkie metody komunikowania się, w których wykorzystywane są znaki niewerbalne: gesty (np. język migowy), znaki graficzne (obrazki, piktogramy, symbole), przedmioty (np. klocki słowne). Wybór sposobu porozumiewania się jest ściśle uzależniony od indywidualnych cech danej osoby, jej predyspozycji, umiejętności i osobistych preferencji. AAC może wzmocnić rozwój mowy naturalnej, języka receptywnego (to, co osoba rozumie) i ekspresyjnego (co osoba może powiedzieć) oraz słownictwa.

JESTEŚ
ZAINTERESOWANY/a?

SKONTAKTUJ SIĘ

TELEFON

727 723 883

Email

pedagog.grodzicka@gmail.com

Facebook